บทที่ 41 สมควรเป็นชมรมวรรณกรรมจริงๆ
เมื่อประตูบางบานเปิดแล้วจะไม่สามารถปิดได้ Su Naisheng นอนอยู่บนโต๊ะอย่างช่วยไม่ได้ แก้มสีแดงเข้มของเธอกดกับโต๊ะที่เย็นเฉียบ แต่มันก็ไม่สามารถทำให้หัวใจที่สับสนอลหม่านของเธอเย็นลงได้ เธอรู้สึกว่าเธอแตกสลายและเธอก็แตกสลายเพราะเธอมีความอยากรู้อยากเห็นเกินควร เธอเริ่มอ้อยอิ่ง เริ่มคร่ำครวญถึงความมหัศจรรย์ของโลก และเรียนรู้ภาษาต่างประเทศสองสามภาษาเพื่อแสดงออกถึงการปฏิเสธ …