by 
ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ออกไป สถานการณ์อันวุ่นวายก็เงียบลงทันที
โดยเฉพาะผู้แสวงหากำไรในที่เกิดเหตุ ต่างมองไปที่เย่เฟิงด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร
ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังได้เริ่มโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือจากบนภูเขาแล้ว
“หนุ่มน้อย เจ้ากำลังหาเรื่องอยู่หรือ?”
“คุณคิดว่าคุณเป็นคนที่ฉลาดที่สุดที่นี่ เป็นคนเดียวที่เข้าใจใช่ไหม?”
ผู้หากำไรที่อยู่ตรงหน้าเขาอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย
“ผู้ซื้อไม่มีข้อโต้แย้ง คฤหาสน์เทียนซื่อก็ไม่มีข้อโต้แย้ง แล้วคุณก็ไม่ได้จ่ายเงินแม้แต่สตางค์เดียว แล้วคุณคิดยังไงกับตัวเองล่ะ? คุณเป็นคนเดียวหรือไงที่ทำแบบนี้ได้?!”
เมื่อพูดถึงผู้ซื้อและผู้ขาย มันคือเกมที่ฝ่ายหนึ่งเต็มใจที่จะต่อสู้และอีกฝ่ายหนึ่งเต็มใจที่จะพ่ายแพ้
เช่นเดียวกับกลุ่มนักศึกษามหาวิทยาลัยเหล่านั้น พวกเขาก็เพียงแค่ร่วมสนุกและมีความสุขไปด้วย
ใครบ้างจะไม่รู้ว่าของพวกนี้เป็นของปลอม? ยิ่งกว่านั้นนักบวชเต๋าชราภาพคงไม่มีเวลาไปวาดยันต์ขายหรอก เพราะวัดเต๋าแห่งภูเขาหลงหูยังไม่ตกต่ำถึงขั้นนั้นเลย
แม้แต่คนโง่ก็ไม่เชื่อ
ในเรื่องแบบนี้ทั้งผู้ซื้อและผู้ขายต่างก็ทราบและเข้าใจกันโดยปริยาย แต่การเปิดเผยตรงๆ เลยนั้นไม่เหมาะสมนัก
แม้แต่การกระทำของ Ye Feng ก็เท่ากับทำลายกฎที่นี่
“ขอบคุณที่เตือนนะพี่ชาย”
ในเวลานี้ นักศึกษาที่แค่อยากซื้อเครื่องรางก็พร้อมที่จะจ่ายเงินซื้อดาบไม้พีชที่นักธุรกิจไร้ยางอายมอบให้ โดยรู้ดีว่าเขาไม่สามารถรับมันไปฟรีๆ ได้ อย่างไรก็ตาม หลังจากเย่เฟิงเตือนสติเขาอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็รู้สึกตัว
“ฉันคิดว่าสิ่งที่คุณพูดมาก็สมเหตุสมผลนะ ไม้พีชที่ถูกฟ้าผ่านี่ดูเหมือนโดนไฟเผาเลย ต้องเป็นของปลอมแน่ๆ!”
“ฉันไม่ต้องการมันอีกแล้ว!”
เมื่อเห็นว่าข้อตกลงทางธุรกิจพังทลายลงเพียงประโยคเดียว นักธุรกิจไร้ยางอายก็โกรธขึ้นมาทันที
ถึงเงินจะไม่มากแต่ก็รู้สึกไม่สบายใจ เพราะขายมันมาหลายปีแล้ว ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน!
“ดูสิ่งที่เธอทำสิ เจ้าหนูน้อย!”
“เจ้ากล้าดีอย่างไรมาทำลายสถานที่ของอาจารย์สวรรค์เก่าในดินแดนภูเขาหลงหูและคฤหาสน์อาจารย์สวรรค์? ข้าคิดว่าเจ้าคงเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว!”
คนฉวยโอกาสทุบโต๊ะแล้วยืนขึ้น ทันใดนั้นก็มีกลุ่มคนฉวยโอกาสมารวมตัวกันรอบๆ เขา โดยมีความเกลียดชังต่อศัตรูเช่นเดียวกัน
เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ทวีความรุนแรงขึ้น กลุ่มนักศึกษาจึงเกิดความหวาดกลัวต่อสถานการณ์ดังกล่าวเช่นกัน
“ลืมมันไปเถอะ เรามาสามัคคีกันและหาเงินกันเถอะ ฉันจะซื้อเครื่องรางนี้เอง ดังนั้นเลิกสร้างปัญหาได้แล้ว!”
นักศึกษาคนดังกล่าวรีบควักเงินออกมาและพยายามยุติเรื่องโดยสันติ
เมื่อเห็นเช่นนี้ นักธุรกิจไร้ยางอายก็ยอมแพ้
อย่างไรก็ตาม เมื่อเย่เฟิงเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังพึ่งพาจำนวนของพวกเขาเพื่อบังคับให้ขาย เขาจะไม่ยอมให้อีกฝ่ายทำตามที่เขาพอใจ
เขาจึงห้ามนักศึกษาคนนั้นไม่ให้ถอนเงินออกไป
ขณะเดียวกัน เขาก็ตำหนิคนฉวยโอกาสอย่างโกรธจัดว่า “เจ้ากล้าดีอย่างไรที่นำชื่อคฤหาสน์เทียนสือมาขายของปลอม หลอกลวงผู้คน ทำลายชื่อเสียงของลัทธิเต๋า หากไม่มีใครดูแลคฤหาสน์เทียนสือ ข้าจะจัดการมันเอง!”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ถูกพูดออกไป นักธุรกิจไร้ยางอายรอบๆ ต่างก็โกรธขึ้นมาทันที
แม้แต่ผู้หากำไรที่เป็นผู้นำยังรู้สึกขบขันกับ Ye Feng
“หนูน้อย คุณช่างหยิ่งยะโสจริงๆ!”
“ถ้าฉันไม่รู้ ฉันคงคิดว่าคุณเป็นคนที่มาท้าทายอาจารย์สวรรค์เก่า!”
“เจ้ารู้ว่าที่นี่เป็นอาณาเขตของคฤหาสน์เทียนซี แต่เจ้ายังกล้าพูดจาโอ้อวดเช่นนี้ กล้าแม้แต่จะก้าวก่ายและเข้ามายุ่งกับพวกเราอีก!? เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร!?”
แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ ชายชราร่างเหี่ยวเฉาก็เดินออกมาจากฝูงชนและเห็นความตื่นเต้น จากนั้นก็เตะแผงขายของของพ่อค้าไร้ยางอายจนล้มลง
เขาตำหนิอย่างเคร่งขรึมว่า “ภูเขาหลงหู่กำลังเลวร้ายลงเรื่อยๆ จริงๆ พวกมันกล้าขายของปลอมและหลอกลวงผู้คนต่อหน้าต่อตาสำนักเต๋า ถ้าสิ่งนี้ยังไม่ทำลายชื่อเสียงของสำนักเต๋า พวกเขาจะทำอะไรได้อีก?”
“ถ้าที่แห่งนี้อยู่ในภูเขาชิงเฉิง ข้าคงฉีกหัวพวกคนฉวยโอกาสและนำไปใช้เป็นกระโถนไปแล้ว!”
“ชายหนุ่มคนนี้พูดถูก ถ้านักบวชเต๋าชราเกิดสับสนและไม่สามารถจัดการผู้ใต้บังคับบัญชาได้ คนอื่นก็จะเข้ามาแทนที่โดยอัตโนมัติ!”